هر چه مي جستم و مي کاويدم

دورتر مي ماندم

و به هر کس که از اين حول و حوالي مي گشت

دست مي افشاندم

که مبادا به در خانه ي من آيد و افتد گذرش

پيله اي بود مرا

نه در آن شوق شکستن ها بود

و نه انديشه ي رستن ها بود

هيچ در پيله ي من صحبت از رفتن و پرواز نبود

شور آغاز نبود

تو مرا خواندي و پروانه شدم

مست بي باده و پيمانه شدم

واي از قامت پر هيبت تو

واي از جاذبه ي چشمانت

واي از سحر کلام نابت

تو خودت مي داني

دل من باز شده بي تابت

راستي يادت هست که به من مي گفتي نريان اسب سيه يال مني

و من سرکش و مغرور چه رام ماديان تو شدم

شوق پرواز مرا مي شکفد

تو به من بال بده

تو به من در تب اين خاطره ها

فرصت تکرار بده

باز شاعر شده ام

تو به من واژه بده

تو به من ساز بده

تو به من قدرت پرواز بده

بي گمان خانه ي من منتخب است

که در اين سيل هياهوي زمان

به قدم گاه تو تبديل شدست

از همان وقت که تو آمده اي

غم از اين پنجره ي رو به حياط دل من دور شدست

تو پديدار شدي

واي از قامت پر هيبت تو

دل من مي ريزد ؛ميلرزد

و همين لرزيدن مثل موج دريا

به سکوت مرداب بارها مي ارزد

و سکوت

رخوتي خواب آلود

که به سنگيني شب هاي زمستاني بود