قطره اشک من افتاد به روی تن موج
موج به خود گفت که این چیست که افتاده ز اوج؟
با سوالی پر از احساس ،پر از سوزش اشک
جستجو کرد چشمه زیبای آغشته به این گوهر گرم
دید آشفته پریشان شده پروانه خوش رنگ وفا،
آن جگر گوشه عشق ،ناجی شمع،یار رویایی گل،
بی رمق افتاده بر صخره سرد،
می نالد از این روزگار صد رنگ پر از جور و جفا
موج پرسید؟
ای که جنست همه از طراحی خوش ذوق خدا
رنگ تو ذره ذره،خود به خود، از هم جدا،
چیست که دزدیه خنده مستانه ز لبت ،
زخم زده ،انداخته تو را کنج این صخره د‍ژخیم بلا،که من از خشم می تازم،
مشت میزنم بر اندام او هر لحظه و ماه ؟
نیست تو را شوق پرواز گرداگرد شمع فروزان ،
آن معشوقه دیرین وطنت؟
گفتمش چه بگویم که همین واژه هم از رنگ به سویم آید،
لحظه ها نیش بد اندیش به رونق دارند،
آن شمع که معشوقه دیرین حیاتم بود ،
آتشم زد ،نگفت این همان طراحی خوش ذوق خداست .
موج مواج شکست مشت خشم انگیزش بر سرسنگ.

نفس هایم پر از ماتم ، حضورم سخت تر از مرگ است
نوای لبـــخند بی واژه مـــثال پایـــــــیز ، بی برگ است
گل عشقم سخت پژمرده ،دگر هرگز نمی روید
در آغوش دل سردم کسی امید نمی گوید
برای این قلب افسرده کسی شمعش نمی سوزد
کسی حتی به روی من نگاه از کینه نمی دوزد
کنارم جغد حسرت ها نشسته با لبی خندان
شده ام پروانه زندانی ،نگاه او میله زندان
ولی این دل بیمار و اشفته هنوز از عشق میگوید
هنوز هم در پی مرحم سراغ از واژه می جوید
انقدر واژه میگویم که باور باشدم هستم
هزاران شعر  مستانه نویسم  با دل مستم
خیال دیگر نمی بافم به جان اشک این چشمم
به پیش این جغد افسرده من امشب حیله بربستم

روی دوشم زخمی از شلاق بی رحم و  برهنه
صفحه های دفتر من خسته از یاد تکرار درد کهنه
یاد لحظه هایی که عشقت منو همراه صدا کرد
بالای بی رمقم رو راهی شهر بلا کرد
منو از دنیا گرفت و بی گناه غرق چشات کرد
ساز بلبلو شکست و منو زندونی صدات کرد
سایه تو روبروم بود ،جاده اما تلخ و تب دار
تو غم گذشتن از اون مونده بودم سرد و بیمار
اما عشق شکست طلسمو،منو از موندن رها کرد
شوق لحظه رسیدن بال خستمو دوا کرد
نیش زنبورای وحشی ،ناقوس مرگبار بارون
طعنه پرسوز خورشید،سد یخهای زمستون
نتونستن نتونستن جلو منو بگیرن
ازدل پروانه عاشق شوق رفتنو بگیرن
حالا که رسیدم اینجا سایه تو دیگه رفته
جات یه نقاشی زشته که روی دیوار نشسته
از صدات جز قصه رفتن چیز دیگه ای نمونده
تازه میفهمم که اینجا جز سراب چیزی نبوده
حالا من موندم و روحی که پر از دردای راهه
سوز طعنه های خورشید رو تن پروانه ی بیگناهه

جاده اشتباهی

دیروز باز هوس پرسه در خیال کردم
                                         دوبال نازک نارنجی  ام را به صد ناز باز کردم
به اشتباه رسیدم به راهی پر از چشمهای آلوده 
                                         به جاده ای پر از نگاه های پیر و فرسوده
جاده فانوس نقره ای ام را برداشت
                                         پیش پایم گلهای خزان زده سنگی کاشت
چشم های بیگناهم را دزدید ،
                                         او مرا تنها ،بی کس و زشت نامید
من از او به آسمان نالیدم
                                         شکوه کردم ، از کج دستی جاده پرسیدم
آسمان را دیدم که غرق در شرم بشد
                                         روی او سرخ ،از سرخی گرم بشد
او به من کرم شب تابی داد
                                         دست من باد و باران بهاری داد
او مرا پروانه آسمانی نامید
                                          چشمهای سرخ و ارغوانی بخشید
تا بیابم راه گمگشته قصر خیالی را
                                         تا بشویم چشمهای پیرجاده  اشتباهی را