اي كاش شيريني و زيبايي به همان طمع نوشته هايتان بود.
اي كاش اميد و آرزو هم كيش واژه هاي وبلاگتان بود.
اي كاش لذت عشق و دوست داشتن وحسرت با همان رنگ وبويي بود كه شما گفتيد.
اي كاش ارزشها با همان نگاهي بود كه درياداشتهاي شكسپيرموج ميزد.
اي كاش تلخي به همان رايحه اي بود كه نوشتيد.
اي كاش ...
امان از اين روزگار...
من حسرت روزهاي ازدست رفته رو نمي خورم .
آحه گذشته ها گذشته ...
من حسرت حال وآينده اي را مي خورم كه قراره سردتر از زمستان وگرمتر ازتابستان پشت سربگذارم وخزاني كه پائيزتر
ازپائيز به سراغ برگ درخت آرزوهام مياد .
آخه تو دنيايي كه هيچ چيزي سرجاش نيست و رنگ وبوي خودشو نداره حتي تلخي وشكست ونااميدي ، نميشه انتظار
بيشتري داشت.
نمي دانم شب دركارنامه سياه زندگي اش چه كرده كه اختيارگرفتن اين همه ستاره را دارد ؟
اونقده غرق آرزوهام شدم كه فراموش كردم بگم مطالب وبتون چقدر زيبا بود.
به اميد تصادفي ديگر ...