بي گمان خانه ي من منتخب است

که در اين سيل هياهوي زمان

به قدم گاه تو تبديل شدست

از همان وقت که تو آمده اي

غم از اين پنجره ي رو به حياط دل من دور شدست

تو پديدار شدي

واي از قامت پر هيبت تو

دل من مي ريزد ؛ميلرزد

و همين لرزيدن مثل موج دريا

به سکوت مرداب بارها مي ارزد

و سکوت

رخوتي خواب آلود

که به سنگيني شب هاي زمستاني بود