بازم قلممو برمیدارم تا یه چیزی بنویسم اما نه اصلا نمیتونم چیزی بنویسم . اخه ادمی که نمیدونه واسه چی زندست چه شوقی واسه نوشتن میتونه داشته باشه اصلا میخواد درباره چی بنویسه .

اگه بخواد از عشق بنویسه که هنوز کلمه عشقو ننوشته صفحه دفترش پر از اشک میشه ، اونقدر دلش از عشق گرفته که دیگه دوست نداره اسمشو بشنوه ،اگه بخواد از امید و فردا بنویسه که بازم هیچ دلخوشیی واسه فرداش نداره ، هیچ هدفی  رو هم نداره که بخواد بهش برسه ، اگه بخواد از تنهایی بنویسه که اونقدر از تنهایی نوشته که دیگه هیچ کلمه ای نمونده که بخواد اونو کنار تنهایی بذاره پس شروع میکنه به کشیدن خطای بی معنی .

یه دخترو میکشه که کنار یه پسر واستاده ، نه  نه من از کشیدن پسره پشیمون شدم نمیخوام کنار این دختره وایسه ،اصلا صورتشو خط خطی میکنم ، اونقدر خط خطی میکنم تا هیچی از صورتش نمونه .

خوب حالا خوب شد یه دختر با یه پسر با صورت خط خطی .

ای بابا پروانه تو دیوونه ای یه دیوونه واقعی اخه با خط خطی کردن صورت اون چیزی درسن نمیشه ، پروانه بازم کم اوردی بازم نتونستی دووم بیاری ؟

اخه پس چیکار کنم هر چی میخوام یه خورده از این حال بیام بیرون نمیتونم هر چی به خودم فشار میارم که بابا یه خورده به اینده خوش بین باش . بالاخره که نمیشه تموم زندگی ادم همش تنهایی و تاریکی باشه !

اما بازم این روزگار بهم میگه که نه من فقط دوست دارم قلب تو رو پر از درد و غم ببینم اصلا دوست دارم هر بلایی که دوست دارم به سرت بیارم میخوام واسه همیشه تو تنها باشی و روزی صد بار اه و حسرت بکشی .

چند روز پیش پروانه عاشق خواست امیدوار باشه ، امیدوار فکر کنه ، امیدوار به اینده نگاه کنه و خلاصه امیدوار زندگی کنه ولی نه نمیشه تو قلب پروانه عاشق اونقدر سیاهی هست که دیگه جایی واسه سفیدیهای کوچیک امید باقی نمونه و نتونن یه یه خورده همچین قد بکشن و و دل پروانه رو روشن کنن انگار پروانه عاشق واقعا محکوم به سوختنه محکومه محکوم.

اما نه پروانه اینجورایی که تو فکر میکنی هم نیست . تو داری جا میزنی تو اصلا نمیخوای به خودت زحمت بدی و حد اقل یه خورده دیگه صبر کنی اگه قرار باشه هر وقت دلت گرفت اینکارا رو بکنی که هیچ وقت امید نمیتونه تو قلبت بمونه هیچ وقت .

پس بازم سعیکن بازم تلاشتو بکن شاید بالاخره تونستی امیدوار زندگی کنی