ساقه اي بودم پيچيده بر آن قامت مهر.. ناتوان نازک ترد

تند بادي بر خواست

تکيه گاهم افتاد...

برگهايم پزمرد...

همه شب چهره لرزان تو بود که از فراسوي سپهر گرم مي آمد.. در آينه اشک فرود

نقش روي تودر اين چشمه پديدار هنوز..

آن زمانها به اميدي که تو خواهي گشت پاي هر پنجره مات مي نشستم به تما شا تنها

گاه بر پردهاي ابر گاه بر روزن ماه دور تا دورترين جاده مي رفت نگاه باز مي گشتم تنها...

هيهات..

چشمها دوخته ام بر درو ديوار هنوز

دوستت دارم .... بسيار هنوز

من بديدار تو مي آيم اما..

افسوس....