پروانه وار
86/12/13 :: 10:0 عصر
نیرنگ طوفان
در این طوفان
همه می امدند و دمی
با صدای غرش این ابر
اندکی جان می باختند
و در کشاکش ابرهای سیاه
چتر خویش بر میداشتند و در گوشه ای دور
به نظاره بر میشینند
به نا گه در ان طوفان
پروانه ای پیدا یش شد، سرد و کوچک
خرد و بی جان
بر جای جای بدن چون یاسش
ابشاری از خون یک زخم پیدا بود
اما در دل
اما در دل نفسی داشت به شیدایی باد صباح
به خوشبویی بهار
در سرش امیدی و روحش سخت چون کوه
پروانه با روحش زمزمه کرد
غرش ابر سیاه از کوچکی زمزمه اش واهمه کرد
طوفان در فکر برفت
سخت در پی نیرنگی مهیب
دست دوستی با آتش
دست دوستی با گرما
پروانه کوچک از فریب طوفان بی گاه
با دلی تیز تر از خنجر ماه
قامت پیکار بست
ناگه در میان این بزم سیاه
چشمشهایش سراب را دید
چشم هایش را شست
شمع سوزان رادید
از ته جان خود را هیچ پندارید
با دلی پاک تر از یک امید
هم نوا با شعله شمع مهیب
دل ز بودن و از هستی برید
آتش و مرگ را در خود دید
خانه
پارسی بلاگ
پست الکترونیک
شناسنامه
RSS
:: کل بازدیدها ::
165047
:: بازدید امروز ::
2
:: بازدید دیروز ::
2
:: پیوندهای روزانه::
:: درباره خودم ::
:: لینک به وبلاگ ::
|
:: دوستان من ::
عاشق آسمونی
:: وضعیت من در یاهو ::
:: اشتراک در خبرنامه ::
:: فهرست موضوعی یادداشت ها ::
حرفهای پروانه ای[32] . درد دلهای پروانه ای[26] . فصل امید[4] .
:: مطالب بایگانی شده ::
آرشیو میهن بلاگ
تابستان 1387
بهار 1387
زمستان 1386
بهار 1388
تا قبل شهریور 1389
:: موسیقی وبلاگ ::
