سلام به همه آقاپسرای سبیل گنده و همه دختر خانوم های ناز نازی اول از همه میخوام بگم قراره از این به بعد اینجا چه اتفاقی بیفته ، راستش تقریبا سه سال از سابقه وبلاگ نویسی من و دو سال از تولد این وبلاگ پروانه ای میگذره همیشه خواستم مطالبم رو طوری بنویسم که بتونم اون چیزی رو که درونم بود ابراز کنم و به نظر خیلی از شما دوستان توی این کار تقریبا موفق بودم ، توی این مدت نسبتا طولانی خوب دست نوشته های زیادی رو از من خوندید میدونم همه اونا شاید شبیه شعر بودن شایدم اصلا رنگ شعر رو نداشتن ، شاید خیلی قشنگ بودن شایدم لوس و بی مزه ، شاید مملو از احساس بودن شایدم خشک و بی معنی  اما خوب همه اونا حاصل خط خطی های ناشیانه ذهن من بودن و چون این ذهن منه که  حالات درون من رو به تصویر میکشه پس میتونم بگم توی این دوسال توی این وبلاگ تونستم یه تصویری از خودم برای خودم بسازم .  بذارید یه بار قصه به وجود آوردن این وبلاگ رو برای همه بگم  حدود اسفند سال 85 بودمعمولا هر وقت بیکار میشدم  کارم خوندن مطالب عاشقانه ، شعرای مختلفی که توی وبلاگها و سایتهای دیگه بود ، بعد از آشنایی با اینکه چطور میشه وبلاگ درست کرد منم تصمیم گرفتم برای سرگرمی خودم یه وبلاگ درست کنم واقعا هدف اولیه من سرگرمی بود و اینکه یه جوری اوقات بیکاری خودم رو با چیزی که دوست داشتم پر کنم این وبلاگ ساخته شد هر جا مطلب قشنگی میدیم که فکر میکردم به درد میخوره اونو توی وبلاگ میآوردم . من آدم خجالتی هستم  زیاد تنها نیستم امارویاپردازی  و افکار دور و دراز رو خیلی دوست دارم و معمولا هر وقت تنها میشم اگه سرم به کاری مشغول نباشه جز غرق شدن توی خیالات کار دیگه ای نمیتونم بکنم اما هیچ وقت نمیتونستم فکرایی رو که میکنم به اطرافیانم بگم تا اینکه بعداز شروع کار این وبلاگ احساس کردم میشه اینجا راحت و بدون هیچ دلهره و نگرانی اون چیزی رو که توی ذهنمه ،اون چیزی رو که ساعتها ذهنم رو مشغول میکنه بگم . اولین نوشته ام یه درد دل ساده بود  وقتی نرات دوستان رو در موردش دیدم ،وقتی دیدم چقدر مخلف و چقدر موافق دارم فهمییدم ادمایی مثل من توی این دنیا زیاد هستن . کم کم هر وقت دلم میگرفت هر وقت میتونستم چیزی بگم اونو بلافاصله توی وبلاگ میاوردم  گاهی وقتا شعر ، گاهی وقتا خیالبافی ، گاهی وقتا نوشته های تلخ و گاهی هم شاد مثل بلبل کم کم اینجا تبدیل شد به جایی که میتونستم هر چیزی رو که توی دلم میگذره به همه بگم انصافا با استقبال خوبی از طرف شما دوستان مواجه شدم  دیگه حداقل یه جایی بود که میتونستم به دور از خجالت و اضطراب حرف بزنم حتی شعرایی رو که شاید هیچ وقت نتونم به اطرافیان نشون بدم اینجا نوشتم ، اینجا گفتم چی و کی رو دوست دارم ، اینجا گفتم چه چیزی قلبم رو آزار میده و مهم تر ازهمه اینجا به همه گفتم  احساس من نسبت به زندگی چیه.  حالا که دارم به اتافاقاتی که توی این مدت افتاد نگاه میکنم میبینم که چقدر این وبلاگ تونست رفتار و اخلاق و روحیات منو عوض کنه اینجا خیلی چیزا یاد گرفتم و شاید خیلی چیزا رو یاد دادم و حالا میخوام با صای بلند تری فریاد بزنم . راستی بلاخره منم راستی راستی عاشق شدن رو تجربه کردم گرچهممکنه  مثل آخر همه این قصه هایی که گفتم بی مقصد و سرانجام باشه اما شاید چشیدن مزه واقعی عشق با اون چیزایی که توی نوشته ها هست خیلی متفاوته .
خوب انگار امشب واقعا دیگهدارم  زیادی حرف زدم اما خوب بعضی وقتا لازم میشه آدم اون چیز ی رو که میخود بگه و منم الان حال و حوصله تایپ کردن داشتم و گفتم .در ضمن در جواب خیلی از دوستان که میگن نوشته های من خیلی متکلفانه و پر از کلمه های سخت سخت هستش باید بگم از این به بعد همه چیز اینم وبلاگ قاطی میشه ساده و سخت، زیبا و زشت، واقعیت و خیال و شاید سایه و آفتاب .
راستی یه موضوع خیلی مهم که باید به همه دوستان بگم اینه که همون طور  که تا الان خیلی از ها اسم واقعی من رو ندونستن این وضعیت هم چنان باقی میمونه شاید اینطوری برای من راحت باشه هر چی هم دوست داشتین میتونید صدام کنید (پروانه ، زنبور عسل،نگار، دختر خانوم ،پسره ،گوگولی  ، خانومی، آقا پسر، پسره لوس  و اگه دوست داشته باشید پروانه عاشق ) امیدوارم مثل همیشه کنار من باشید . همه نوشته های قبلی رو آرشیو میکنم تا یه نقطه شروع جدیدی باشه
 این نوشته رو دوباره نیمخونم و غلط گیری نمیکنم بذار همین طور که هست باقی بمونه پر از غلط املایی و مشکل تایپی و شایدم حرفای درهم برهم دیگه باید با این چیزا عادت کرده باشیم

نام من پروانه پیشه ام تنهایی جسم من کوچک ،قلب من زلال آب بالهایی دارم به زیبایی لحظه وصال روزگارم رنگارنگ گاه آبی ، گاهی زرد گاه سیاه ، گاه فراتر ازهر رنگ تک قلمی دارم، گاه گاهی مینویسم از اندوه این دل تنگ از صدای زجه شب من امیدی دارم یک امید شیرین زنده ام با تبسم این امید من وصال را از امید میخواهم