نفس هایم پر از ماتم ، حضورم سخت تر از مرگ است
نوای لبـــخند بی واژه مـــثال پایـــــــیز ، بی برگ است
گل عشقم سخت پژمرده ،دگر هرگز نمی روید
در آغوش دل سردم کسی امید نمی گوید
برای این قلب افسرده کسی شمعش نمی سوزد
کسی حتی به روی من نگاه از کینه نمی دوزد
کنارم جغد حسرت ها نشسته با لبی خندان
شده ام پروانه زندانی ،نگاه او میله زندان
ولی این دل بیمار و اشفته هنوز از عشق میگوید
هنوز هم در پی مرحم سراغ از واژه می جوید
انقدر واژه میگویم که باور باشدم هستم
هزاران شعر  مستانه نویسم  با دل مستم
خیال دیگر نمی بافم به جان اشک این چشمم
به پیش این جغد افسرده من امشب حیله بربستم

روی دوشم زخمی از شلاق بی رحم و  برهنه
صفحه های دفتر من خسته از یاد تکرار درد کهنه
یاد لحظه هایی که عشقت منو همراه صدا کرد
بالای بی رمقم رو راهی شهر بلا کرد
منو از دنیا گرفت و بی گناه غرق چشات کرد
ساز بلبلو شکست و منو زندونی صدات کرد
سایه تو روبروم بود ،جاده اما تلخ و تب دار
تو غم گذشتن از اون مونده بودم سرد و بیمار
اما عشق شکست طلسمو،منو از موندن رها کرد
شوق لحظه رسیدن بال خستمو دوا کرد
نیش زنبورای وحشی ،ناقوس مرگبار بارون
طعنه پرسوز خورشید،سد یخهای زمستون
نتونستن نتونستن جلو منو بگیرن
ازدل پروانه عاشق شوق رفتنو بگیرن
حالا که رسیدم اینجا سایه تو دیگه رفته
جات یه نقاشی زشته که روی دیوار نشسته
از صدات جز قصه رفتن چیز دیگه ای نمونده
تازه میفهمم که اینجا جز سراب چیزی نبوده
حالا من موندم و روحی که پر از دردای راهه
سوز طعنه های خورشید رو تن پروانه ی بیگناهه

جاده اشتباهی

دیروز باز هوس پرسه در خیال کردم
                                         دوبال نازک نارنجی  ام را به صد ناز باز کردم
به اشتباه رسیدم به راهی پر از چشمهای آلوده 
                                         به جاده ای پر از نگاه های پیر و فرسوده
جاده فانوس نقره ای ام را برداشت
                                         پیش پایم گلهای خزان زده سنگی کاشت
چشم های بیگناهم را دزدید ،
                                         او مرا تنها ،بی کس و زشت نامید
من از او به آسمان نالیدم
                                         شکوه کردم ، از کج دستی جاده پرسیدم
آسمان را دیدم که غرق در شرم بشد
                                         روی او سرخ ،از سرخی گرم بشد
او به من کرم شب تابی داد
                                         دست من باد و باران بهاری داد
او مرا پروانه آسمانی نامید
                                          چشمهای سرخ و ارغوانی بخشید
تا بیابم راه گمگشته قصر خیالی را
                                         تا بشویم چشمهای پیرجاده  اشتباهی را
   
 

سلام دوستان  تبریک من رو به مناسبت  میلاد خجسته پیامبر گرامی اسلام بپیذیرید .این گل زیبا هم تقدیم به همه شما عاشقان
در ضمن از همه دوستانی که پیغام گذاشتن و نتونستم جوابشونو بدم عذر خواهی میکنم و اگه خدا بخواد هر چه زودتر در خدمت عزیزان هستم  شاد باشید و پیروز

*************************************************************

دلم برایت تنگ شده

چقدر از تو دورم خدا میداند ،شاید همین نزدیکی ها باشی کنار جوی زلال حیاط خانه مان ،شاید هم سوار بر بالهای قوی سفید مهاجر ،هر جا هستی من دفترم را به نیت نوشتن از تو باز کرده ام و قلمم را به شوق نام تو راهی سطرهای بی پایان میکنم شاید درد دلم را بشنوی و لحظه ای برق چشمانت را با من تقسیم کنی .

                      صدایت میکنم شاید بیایی                 ندارم من امیدی از رهایی
 میخواهم بنویسم که بیشه سبز بهارم هنوز هم در حسرت جای پای توست ، هنوز هم چمنزار دلم به نگاه های سنگین آهوی زیبا نیاز دارد .هنوز هم زمزمه زیبایهایت گونه هایم را مواج و پر تلاطم میکند .،هنوز هم شور انگیز ترین خاطره ام لحظه لبخند مستانه توست.
میخواهم بگویم کجایی که روزهای  بدون تو را  با نوای شکسته اردک های وحشی به دست شب میسپارم و شب هنگام  نمیدانم به گریه های تاریکی  گوش دهم یا به ناله های باران ، نمیدام  تلاطم دریا را در میان امواج خروشان که گویی از ظلمت شب به هراس امده اند به نظاره بنشینم یا رقص برگها را در باد..،
راستی از باد گفتم ،دیر وقتی است دلم هوای نفس خنک بادبزنت را کرده  اه چه شیرین است   نسیم خنکی که از دست معشوق بر جسم و روح بتابد ودل را مدهوش سازد.

دلبرک شیرین من میخواهم با قلمم پلی از تبسم نقاشی کنم انگاه انرا در میان فاصله من با تو بگذارم و با نوای احساس بسویت گام بردارم ،وجود نازنینت را در اغوش بگیرم و قاصدک های بوسه ام را بر چهره مقدست به طواف وا بگذارم شاید اینگونه دیگر دلم برایت تنگ نشود.

                                 پیله ذهن من از سنگ شده 
                                                        اندیشه فردایم جه بیرنگ شده

                                 چشم براهم تا بیایی ای عزیز    

                                                        اخ چقدر دلم برایت تنگ  شـده

پروانه نیمه شب و خدا

خدای من شبت به نیمه رسیده ،سایه دستان کوچک من همچنان نقش های رنگارنگ گلهای قالی اتاقم را تاریک کرده است ،چشم هایم خواب آلود است اما قلبم مملو از آرامش و یقین. میخواهم بیدار بمانم و با چشمانی پر از اشک نام زلالت را بر زبانم جاری سازم.آری بیدار میمانم تا با تو باشم با تو سخن بگویم و از درگاهت سیب های سرخ شیرین را مزمزه کنم .
میدانم هیچ گاه قدر زیبایی هایت را ندانستم هیچ گاه نفهمیدم این اراده توست که گامهایم را به این سو و ان سو میکشاند ،هیچ نفهمیدم که واژه هایم را تو در ذهنم می نشانی تا من با قدر ناشناسی تمام انان رابر صفحه های دفترم بنگارم .
اما خدای من امشب امده ام تا بگویم رازهایت را فهمیدم ،فهمیدم چرا اب را هیچگاه تشنه نمیگزاری ،چرا هرغروب برای خورشیدت لالایی میخوانی تا شب هنگام در بستر لاجوردیش به خواب فرو رود ، چرا به باد هدیه رهایی دادی و چرا مرا با همه بازیگوشی هایم دوست داری .
میخواهم بگویم ردپای رحمتت را همه جا میبینم اری تو به من اموخته ای  وقتی عقرب های سیاه نیش های پر زهر خویش را در وجود کوچکم فرو میکنند گریه کنم تا بلور های شفاف اشکم پادزهری حیات بخش برای روح ازرده وخسته ام باشد  ، تو به من خیال را داده ای تا هروقت بالهای ضعیفم نتوانستند بالاتر از گلبرگهای صورتی پرواز کنند ،با بالهای خیال، خود را هم پرواز با ابرهای بهاری بینم و خدایا به من عشق اموختی تا هرگاه سایه غرور را در خود احساس کردم بدانم هنوز هم تصویری در اینه هست که من انرا بیشتر از وجود رنگارنگ خویش دوست دارم .
خدایا میخواهم دفتر خسته خویش را غسل دهم ،برگ برگ سفیدش را با شکوفه های سفید نارنج معطر سازم ،به باد بگویم با نفس های عمیقش رهایی بر دل انان حک کند انگاه تا صبح به انتظار بنشینم تا قاصدک ها حروف نام مهربانت را برا ن بنویسند.

زمزمه پروانه با خدا

خدای من خدای پاک و مهربان، لحظه به ندای پروانه ای مغلوب گوش فرا ده  ، بگذار حرف هایم   برایت بگویم، حرف هایی پراز حقایق ، درد هایی که تو ای خدا خود نوشتنش را به من آموختی  تا به سوالات گنگ کودکانه ام پاسخی داده باشی
روزگاری بود پر از لطافت بالهای پروانه ،پر از لمس خنده های کودکانه ، کوچک بودم و آینده ام مبهم اما در میان همان خط خطی های بی معنا که بر لوح آینده ام نقش بسته بود سر  کلاف امید را میتوانستم پیدا کنم . ذهنم پر بود از خیال پرواز، و خیال مرا شاهزاده پروانه ها می نامید .
آن روزها بزرگترین آرزویم این بود که روزی بتوانم نام رنگارنگ خویش را درست زمزمه کنم ،بلند و شیوا بگویم پروانه و زبان معصومم حسرت لمس (ر) را نداشته باشد.
و اگر خدا روزی  در خانه ات  را به رویم باز میکردی  از تو میپرسیدم که خدا چرا سوسک های سیاه زشت را آفریدی.
آه که روز ها چه زود گذشت و روزگار تخت و نگین پادشاهی را از شاهزاده پروانه ها گرفت . روزگار به زبان او آموخت که (ر) را چطور زمزمه کند اما در ازایش معصومیت زبانش را دزدید ،پروانه سر کلاف امیدش را گم کرد ، وای خدای من خنده های کودکانه ام دیر وقتی است بر لبهایم به مهمانی نیامده اند .خدایا امروز خوب میدانم که سوسک های زشت را برای این آفریدی که به پروانه های لوس و خیالبافی چون من بفهمانی که  برای بالهای خوش رنگشان فخر فروشی نکنند .
خدا یا امروز هم خیالی در سر دارم اما نه از جنس رویاهای کودکانه ، امروز رویای من رویای رهایی است ، رویای لحظه ای آرام گرفتن در میان گلبرگهای صورتی .
امروز صدایت کرده ام تا به دستهایم قدرت لمس خیال را بدهی تا مرا با قاصدک های سفید آسمان لاجوردیت هم پرواز کنی ، خدایا عشقم را با من همراه کنی .

پاورقی :
سلام پرانه وار امروز سالگرد تولد توست ، پروانه وار یک سالگیت مبارک .