بسوی من بیا

بسوی من بیا :

انگاه که خورشید پر فروغ چشمانم چون فانوسی جاده پیش رویت را نورانی میکند .

بسوی من بیا :

انگاه که صدای تلاطم امواج قلبم راهنمای تو خواهد بود.

بسوی من بیا:

انگاه که لبهای تشنه عشقت نوای دوستت دارم را زمزمه میکند.

بسوی من بیا:

انگاه که اغوش گرمم میعاد گاه جاودانه تو خواهد بود:

بسوی من بیا :

انگاه که سفره دلم با هزار جمله مستانه اماده مهمان نوازی از وجود بی همتای توست .

بسوی من بیا :

انگاه که اسمان با همه ستارگانش نظاره گر پیوند پاک من و توست.

بسوی من بیا :

انگاه که قلم تک نگار ذهنم فقط از عشق نو مینویسد .

بسوی من بیا :
اما نه بگذار تا با تمام وجودم گامهای کو چکم را خود به سوی تو برادارم که در طلب عشق جای هیچ صبر و قراری نیست.

اگه یه روزی برگردی هیچ وقت تو چشات نگاه نمیکنم ،‌هیچ وقت ازت گلایه نمیکنم که چرا رفتی ، اصلا من نمیخوام بدونم چرا منو تنها گذاشتی و این همه مدت کجا بودی .

اگه یه روزی برگردی از من توقع نداشته باش بهت بگم دوست دارم ، از من نخواه مثل گذشته بشینمو باهات حرفای پروانه بزنم ، بالی خوشگلمو برات باز و بسته کنم یا اروم اروم دور سرت بگردم .

اگه یه روزی برگردی نمیخوام که ازم معذرت خواهی بکنی ، نمیخوام بیایو زازر زار گریه کنی و ازم منت کشی  کنی ، نمیخوام برام گل بیاریو به صورتم خیره بشی و از چشات اشک بباره .

اما  اگه یه روز خواستی برگردی حتما برام لباس سفید بپوش و منواز شونه های گرمت محروم نکن .

اخه سرمو رو شونه هات میذارم دیگه هیچ غم و غصه ای نمتونه تو دل پروانه خونه کنه . وقتی لباس سفید میپوشی عطر تنت چنان مستم میکنه که دوست دارم تا ابد همراه و همدم من بشی  و کنارم بمونی .

نوای اشنا

شعله شمعی کوچک به تاریکی کلبه اش روشنایی کم جانی میبخشد ،صدای رقص ابرها در اسمان به گوش میرسد،سرمارا با تمام وجود احساس میکند ،انگشتهای کوچکش شروع به لرزیدن میکند ،اما او نوشتن را ادامه میدهد ،لرزش انگشتانش بیشتر میشود ،با حرارت نفسهایش به انها اندکی گرما میبخشد ودوباره نوشتن را از سر میگیرد.

سطرهای پی درپی از اندوه قلبش مینویسد ،از خط خطیهای زمانه ناجوانمرد بر خاطرات ذهنش،از تلاطم امواج اه و حسرت در هر نگاهش، از بازی مرگبار عشق.

از پنجره باد سردی به درون کلبه اش فرو میخزد واندک شعله تنهایش را به دست نیستی میسپارد .

دلهره و ترس ظلمت کلبه وجودش را فرا میگیرد . قلمش را در لابه لای فصول دفترش جا میگذارد.

جز صدای اندوهگین اشک اسمان ، پای کوبی ابرهایو زوزه باد چیزی به گوش نمیرسید

سخت در رشته های افکار پر پیچ وخم ذهنش گم شده ،در انتهای دالان خیالش چیزی جز جان سپردن اندک امید ش نیست.

باز هم طنین صدایت را در گوشم احساس میکنم

-  پروانه خدا مگه اون دو تا بالتو نشکنه بگیر بخواب دختر چقدر شعر میخونی .

- خوابم نمیاد ، بیا یه شعر واست بخونم اگه خوابت برد هر کاری دوست داری با این بالای من بکن .

و باز هم همان ترانه را خواهم خواند :

قایقی خواهم ساخت

خواهم انداخت به آب

دور خواهم شد ، از این خاک غریب

که در ان هیچ کسی نیست

که در بیشه عشق

قهرمانان را بیدار کند

پشت دریاها شهری است ،که در ان وسعت خورشید به اندارزه چشمان سحر خیزان است

همچنان خواهم خواند ، همچنان خواهم راند

قایقی باید ساخت

-  اخه تو با اون دو تا بال کو چولوی نازکت میخوای تا کجا بری .

-  مگه نمی بینی میخوام یه قایق بسازم ، با بالای قشنگم که نمیخوام برم .

-  اخه از کی  تا حالا یه پروانه تونسته قایق بسازه .

-  راست میگی تنهایی نمیتونم ، راستی تو کمکم میکنی ؟.

-  بعله که کمکت میکنم ، من به اضافه تو با اون دو تا بال قشنگت یه قایق میسازیم که همه انگشت به دهن بمونن .

-  پس بریم شروع کنیم من میشم اوسا  ، تو هم میشی شاگرد ، شاگرد من عجله کن باید هر چه زودتر کار ساخت قایق تموم بشه، قایق باید هم بادبان داشته باشه  ،  هم پارو

-  حالا چرا هم پارو هم بادبان

-  اخه میخوام خیلی زود برسیم ساحل ، تازه باید حسابی محکمم باشه اخه مگه نمیدونی موجا خیلی بزرگن اگه قایقم کوچیک و بی رمق باشه زود  غرق میشیم

-  وای پروانه تو چرا نرفتی قایق ساز بشی

-  مگه نمیدونی  بالای من نازک و ظریفه  طاقت کار سختی مثل قایق ساختنو نداره الانم این قایقو تو بای د درست کنی

-  چشم قربان

-  پس پاشو شروع کن تنبلی در نیار

-  اوه  حالا بیا و درستش کن  اخه دختر کی تو نصف شب قایق ساخته که تو میخوای بسازی.

- 

و چه شبها که با این زمزمه ها گذشت ....

راستی هیچ وقت به قولت عمل نکردی ، هیچ وقت بهم کمک نکردی که یه قایق بسازم .

چرا به فکرم نبودی  هان  چرا؟؟

اخه من چطوری تک وتنها بدون قایق از این دریای پر موج که میتونه صد تا پروانه مثل منو غرق کنه خودمو به ساحل برسونم ؟ جواب بده دگه  چرا جواب نمیدی.

چرا پروانتو تنها گذاشتی ، چرا فکر نکردی یه دختر مثل من طاقت اینهمه تنهاییو نداره .

تو خودت بهم گفتی که تو یه پروانه لوس و خیالبافی که فقط  به درد بهونه گیری و لوس بازی میخوره و هیچ وقت نمیتونه از تو خیال بافیاش بیرون بیاد و حقیقت شمعو بفهمه . اخه  تو که میدونستی پروانت طاقت سوختن روی شعله شمعو نداره چرا وبی کس و تنها ولش کردی و رفتی چرا؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

بالهای پروانه ای در اتش بسوخت

اه و صد وای اخر که این اتش فروخت

میخوام به یاد قدیم ندیما دوباره سرمو رو سینت بذارمو مثل یه ابر بارونی گریه کنم .

میخوام به یاد اون روزایی که با هر اخم کوچکم ،لبای مهربونت جوونه عشقشو رو گونه هام میکاشت یه بهونه گیری کوچولو راه بندازم تا شاید تو خیالم نوازش لبای گرمتو رو گونه هام احساس کنم .

میخوام بازم به چشمام یه سرمه مستانه ای بکشم ، تا شاید توی سیاهیشون وجود تشنه و غرق شده تورو دوباره به زنجیر بکشم و ایندفعه تو رو تا ابد زندونی خودم بکنم .

میخوام از لابه لای دست نوشته خرچنگ قورباغه ایم یه شعری رو بخونم که با نوای اون تو رو به هر طرف که خواستم بکشونم .

اخ پروانه تو چه ادم خیال بافی هستی ، اخه مگه میشه کسی رو که موقع رفتن حتی یه خداحافظی خشک وخالیم ازت نکرد دوباره مثل یه عروسک خیمه شب بازی نخای وجودشو تو دستات بگیری ؟؟؟

نه دختر نمیشه بهتره بازم نوشته های خط خطیتو بندازی تو سطل اشغال اخه مثل اون خیالبافیات سرد و بی منطقن .

راستی میخوام از شما بپرسم مگه میشه کسی رو که حتی باهات خداحافظیم نکرد دوباره اسیر خودت بکنی ها؟؟؟!!!

بازم داره تولدم نزدیک میشه ولی امسال دیگه کسی نیست که برام تولد بگیره .هر سال روز تولدم بای ه اشتیاق خاصی میومدم خونه می دونستم تو خونه چه خبره مطمئن بودم هیچ وقت تولدم یادت نمیره . با این که میدونستم منتظرمی و میخوای غافلگیرم کنی ولی بازم تا درو باز میکردم بیشتر از همیشه غافلگیر میشدم .

اما امسال دیگه کسی نیست که غافلگیرم کنه ،دیگه کسی نیست که ازش گل سرخ هدیه بگیرم دیگه کسی نیست که بهم بگه عزیزم تولدت مبارک .

امسال برخلاف سالهای دیگه کیک تولدم شمع های روشن نداره اخه فقط دوست دارم شمعهای کیک تولدمو تو برام روشن کنی . امسال دیگه با ذوق و شوق همیشگی نمیام خونه چون میدونم تو نیستی که بخوای غافلگیرم کنی .

پس ذار امسال جشن تولدمو اینجوری بگیرم . یه کیک که توش هیچ شمعی روشن نیست ،یه شاخه گل سرخ که شاخه هاش دونه دونه پر پر شده ،یه لباس سیاه واسه اینکه بدونی فقط واسه تو لباس سفید تولد میپوشم . امسال دیگه از حرفای عاشقانه و زمزمه دوستت دارم خبری نیست دیگه از تولد معنی تازه شدنو نمیفهمم ، امسال میخوام از تولد ترانه رفتنو بسازم امسال میخوام جشن تولدمو .........